Het meisje en de witte rozenstruik. Mama maakte dit portret van mij vanmiddag in het bos toen we onverwacht bij dit prachtige stukje natuur terechtkwamen. Ik plukte zoveel roosjes als ik kon, en nam ze mee in mijn jurk waar ik een buideltje van had gemaakt. In mijn hoofd maakte ik al lijstjes met aan wie ik ze wilde geven.

Mijn moeder heeft een broer die ik nog nooit in mijn hele leven heb ontmoet, ik vind het een beetje griezelig maar ook stiekem wel interessant om hem te ontmoeten. Voor mijn gevoel ben ik er gewoon nog niet helemaal klaar voor. Als tussenstap pluk ik steeds bosjes bloemen voor hem die mama dan meeneemt als ze naar hem toe gaat. Een briefje erbij met dat ik een angsthaasje ben maar dat het vanzelf wel komt.
Op de jongen waar ik verliefd was heb ik een paar keer veldbloemen en klaprozen op zijn stoep gelegd, zelf nam ik vliegensvlug de benen...
En nu ik terugdenk aan vroeger, toen ik nog heel heel erg verlegen was, maakte ik via de bloemen contact als er mensen op bezoek kwamen. Dan liet ik ze zien en vertelde ik er over want dat vond ik minder eng dan dat we het over mij zelf moesten hebben.

Sinne is van de trap gevallen, maar poezen komen wonder boven wonder echt altijd op hun pootjes terecht. Ze was in een hoekje gekropen van de schrik maar toen ik haar vond en lieve woordjes influisterde begon ze al heel gauw weer te spinnen. Nu ga ik een kopje chai latte drinken, en weer verder met mijn waterverfjes (want oh ik ben zo leuk aan het water verven!)
Geniet van de zondagavond lieve bloglezers!

Na tijden in de keuken te hebben gestaan voor salades en smoothies en zelfgebakken brood, gingen we op zoek naar verkoeling. Ik legde de spullen die meegingen klaar op mijn bed en de kleine Sinne vond dat heel leuk. Een gedichtje rolde uit mijn pen.




De picknick spulletjes worden klaargezet
En dat is ook voor poezen toch zo'n grote pret
Het kleedje ligt zo lekker zacht
Thermoskan met warme thee tegen mijn vacht
Rondjes draaien met het bord
Bewegende vorkjes waardoor ik afgeleid word
Schriften met ritselend papier
Hé etuitje kom eens hier
Even snuffelen aan de broodjes
Roepende baasjes over plotselinge zootjes
En ook de salade ruikt zo heerlijk
Het is toch eigenlijk niet eerlijk
Dat ik als poesje oh zo klein
Nooit voor een picknick uitgenodigd zal zijn.


Het mandje vol heerlijks en wat schrijf en tekenmateriaal bond ik vast aan mijn fiets met een spin en met de haren in de wind haalde ik mijn beste vriendinnetje op.

Spontaan zwemmen in je ondergoed en heimwee krijgen naar het festival (welcome to the village) dat vorig jaar op deze plek plaatsvond, lachen op een het kleedje in het gras en vestjes aan en vestjes uit als de zon verstoppertje speelt. Daaruit bestond de middag.

Met de keien aan de waterkant leek het net even alsof we in het buitenland waren.





'Geef het meisje een plantje en een diertje en ze is gelukkig' , zei mama laatst over me.
En dat is echt heel erg waar: in mooie stukjes natuur en beestjes (klein of groot) vind ik vaak mijn geluk en troost, ik besefte eigenlijk dat ik niet meer nodig heb dan dat.
 
Terwijl ik brieven aan het lezen en schrijven ben, de zon ondergaat en naar mijn pas ontdekte muziekjes van Low Roar luister, kwam Sinne op mijn sjaal liggen. Samen brengen we nu de avond achter het schrijftafeltje door, zij diep in haar poezendromen, en ik al knippend plakkend en schrijvend

De kamille takjes ontdekte ik plots in onze tuin, ik vind ze zo mooi. Sinne vindt ze een beetje eng. 



\



De dagen voelen steeds meer aan als zomer, dat is fijn en heeft iets intens waar ik me soms heel gelukkig door voel of juist een beetje naar. Omdat het dan te veel is.
Het warme weer ruikt naar vorig jaar en neemt me mee in herinneringen, als een nieuw seizoen opkomt moet ik altijd als eerste denken aan een jaar geleden om deze tijd en dan komt er weer van alles boven: gebeurtenissen en gevoelens klein of groot.

De grote esdoorn heeft haar zaadjes verspreid door de tuin en tegen ons huis aan groeien een paar wilde takken van haar. Ik vind ze zo mooi, misschien ga ik wel een stukje ervan potten en in mijn kamer zetten als dat lukt.




Ik zit ook weer vol inspiratie, word er vroeg wakker van en kan er niet van slapen. Het plan om een gedichtenbundeltje te gaan schrijven borrelde zo plotseling bij me op toen ik aan een vierde gedichtje over de kleine Sinne begon en daar zit ik helemaal vol mee. Misschien wil ik samen gaan werken met Fay want er is toch niemand die leuker kan illustreren dan mijn lieve pen vriendinnetje! (:
Ik zal gauw een voorproefje van zo'n versje bloggen!

Genieten jullie van de dagen?
Sinds een paar dagen woont hier een heel klein lief wondertje. Het wondertje heet Sinne en ontdekt spinnend de wereld.
 
 

 Ze vindt mijn haren heel leuk en maakt sprongetjes naar wiebelende tenen of naar haar eigen schaduw.
Toen ze hier voor het allereerst was, was het eerste wat ze deed spelen in de zon op het kleed. En welke naam past er dan beter dan Sinne? (Sinne= het Friese woord voor zon)



Soms denkt ze dat ze een papagaai is en klimt ze op mijn schouder. 



 Slapen doet ze op alles wat zacht is, maar ook in mijn knieholte of in een rolletje tussen mijn hoofd en schouder. En keurig om half vijf in de morgen staat ze paraat om met me te spelen!

Ik ben geloof ik een beetje verliefd geworden op dit kleine poezenkindje.

Mogelijk gemaakt door Blogger.