Zomerweekenden waarin dunne lakens nog te warm zijn om samen onder te slapen.
Dit weekend waren hij, mijn hoedje en ik veel aan zee, keken we lachend vanaf een bunker naar de zandvlaktes en de zon die de lucht tientallen verschillende kleuren rood schilderde. Ze scheen achter mij en mijn krullen toen hij deze foto's maakte. 

Zaterdagavond was de zeewind opeens fris  en dronken we een fruitige Franse wijn in het zand onder het dekentje, merkte ik de wijn veel sneller dan hij en nam hij me op zijn rug mee naar zee vertellend hoe licht ik was. We voelden ons fijn. Onze hoofden waren in de wolken.












En nu is het dinsdag heeft een verdrietig gevoel me een beetje overspoeld.
Ik sliep vannacht bijna de hele nacht niet terwijl mijn eigen stem eindeloos door mijn hoofd nare zinnen galmde en ik me misselijk voelde
De zon is hier net iets te drukkend en warm dat ze me uitput en alles intenser maakt.

Hij vertrekt vanmiddag voor twee weken naar de bergen in Oostenrijk samen met zijn beste vriend, en ik ben het vrolijke flierefluitertje in mij een beetje kwijtgeraakt. Ik zie op tegen de dagen. en heb geen eens zin in mooie dingen maken.
We waren nog nooit drie weken zonder elkaar.

Stiekem mogen voor mij de warmste zomerdagen al wel weer een beetje over zijn.

Volgens mij ben ik een herfstekind.


Mogelijk gemaakt door Blogger.