Elke morgen komt Sinne me ophalen als ze vindt dat ik wakker moet worden om met haar te troetelen of samen te spelen. Vanmorgen werd het half negen, negen uur en zelfs om halftien hoorde ik nog geen mieuwtjes.

Onder mijn doucheje begon ik me toch wel een klein beetje zorgen te maken, totdat
uit de eik van een paar huizen verderop gejammer klonk. (oh en het stemmetje van deze kleine mevrouw herken ik als geen ander)
 Als Sinne een interessante vogel ziet klimt ze hoger dan hoog, en dan vergeet ze dat het misschien een heel klein beetje té hoog is voor zo'n klein poezenkindje. En dat was deze keer ook het geval.

Ik nam vliegensvlug de benen naar het eind van de straat en gelukkig was mevrouw Sinne zo enthousiast toen ze het meisje en de witte jurk zag, dat alle angst was verdwenen en ze razendsnel weer op de grond belandde.

Nu spint ze harder dan ooit tevoren op mijn arm. 



 Het vest heb ik van mama geleend. Ik vind hem heel fijn en doe hem het liefst niet meer uit, én ik kan toch nog mijn favoriete zomerjurkjes dragen!




Geniet van jullie weekend!

Mogelijk gemaakt door Blogger.