Ons kamertje in Duitsland had geen gordijnen, in de vroegte keken we naar de dwarrelende sneeuwvlokjes die de witte wereld nog witter maakten.
We stonden op en rolden sneeuwballen van bovenop de berg naar beneden voor de muren. 

Het hondje hupste vrolijk om ons heen.
Na urenlang rollen, uitglijden en koude kusjes tussendoor ontstond langzaam ons sneeuwhuisje in de Duitse bergen. 












In het weekend vierden mijn lief en ik samen in een woonwagen ons verjaardagsweekend.
We vierden het middenin de weilanden bij de biologische boer net buiten de stad.
In de avond hoorde je de uilen en een knapperend haardvuur hield ons warm.
Hij legde er telkens houtjes bij en ik maakte dan de thee. Als je thee kookte ging de lamp uit.

In de morgen zong de merel en schenen er zonneglimpjes door het raam.

De woonwagen was gevuld met veel cadeautjes, slingers, warmte en vooral een heel verliefde jongen en meisje.

Toen we zondagavond laat weer thuiskwamen, proosten we om twaalf uur zondagnacht en gaf hij me negentien kusjes en zijn laatste cadeau.
Het was de mooie roze zwierejurk die ik hier draag en al zo lang wilde!















Op mijn verjaardag heb ik altijd duizend en eén kriebels in mijn maag, maak ik huppeltjes die ik zelf niet eens doorheb en kan ik het niet laten om zelfs tegen de kassajuffrouw te zeggen 'mevrouw vandaag ben ik jarig, wist u dat al?'.

S'avonds hield ik een verjaardagstapas met veel lieve mensen en heerlijke potjes en pannetjes. (Ik vergat alleen een beetje om zelf te eten want als ik verjaar ben ik ook altijd een beetje misselijk.)

Als iedereen er voor mij is besef ik elke keer weer hoe blij ik ben met deze mensen.
Oma met haar zelfgemaakte kaartjes, en mijn lieve gekke broer met zijn country hoedje.
Papa die me optilt en de buurvrouw die wel acht keer zegt hoe lekker alles is. Het zijn míjn mensen.

Ik kreeg zoveel mooie cadeautjes dat ik het niet kon laten er een paar met jullie te delen: jullie zien het prachtige kookboek 'havermoutje' omdat ik zo van havermout en van mooie foto's hou.
De zachte wollen deken kreeg ik van mijn meneer om samen onder te kruipen met Sinne,
houten bestekjes, een liekeland kaartje en nog wat mooie kleine taska dingetjes van mijn beste vriendinnetje.




Mama had een tas en twee hele mooie kussentjes voor me gemaakt en ze gaf me het boek 'was alles maar konijnen' omdat ik die al zo lang leuk vind. Ik kreeg ook nog een wensboom, godinnenthee de tas-ka poster die achter mij hangt, boekenbonnen en nog veel meer liefs.

En nu luister ik Dark Dark Dark en geniet ik na van mijn lievelingsdag van het jaar.
Koortsige dromen over ganzen zo groot als huizen.
Mama bracht me vanmiddag een manderijntje en noemde me een engeltje. 

Ik voel me een beetje treurig, 
ik wil niet meer het altijd-zieke-meisje zijn.

Ik wil niet meer duizelig worden als ik in Het Witte Hertenpark wil lezen en naar de mooie vossen en wasberen illustraties wil kijken.
Ik wil niet meer mijn gembertheetje dat helpt tegen de misselijkheid gelijk weer uit hoeven spugen.
Ik wil niet meer uren in mijn bed liggen luisteren naar de boze wind om het huis en mezelf verdrietig maken met dat ik niet kan doen wat ik wil (en moet) doen.

Mijn lippen zijn zo witjes, mijn haren krullen niet meer en mijn ogen stralen niet meer. (Volgens mij doen ze dat echt alleen maar als je je zelf ook fijn voelt!)





Ik wil dat de lente er is met avontuur 
en mooie landen,
met schelpjes van verschillende stranden

Maar vooral wil ik gewoon weer eens langer dan drie dagen met mijn krullende haren stralende ogen en rode lippen de dagen doorgaan.
Ben ik het enige altijd zieke meisje?

Op de laatste dagen van januari dwaalden meneer en mevrouw zonneglimpjes door het Sterrebos, kochten ze een grijze vriend voor de dikke rat bij IKEA, en deden ze aan verliefde ontbijtjes in het raamkozijn met Sinne, dekens en verrassingsyoghurtjes. 








Mogelijk gemaakt door Blogger.