1 december 2015

/
0 Comments
Grote veranderingen, ervaringen die plotseling stoppen en nieuwe avonturen die weer gaan beginnen. 

Een avontuur ver buiten de deur, wonen in een ander land. Het was dan wel in ons buurland België, waar ik het afgelopen half jaar au pair meisje was, maar ik was er toch zo ver weg van alles. 
Ik hoorde van verschillende mensen dat ze het zo goed vonden hoe ik het deed en volhoud, en begreep aan het begin niet zo goed wat ze bedoelden.
Ik praatte mezelf aan dat ik het best kon, alleen zijn. Het nog makkelijk een half jaar vol zou houden bij het au pair gezin.  

Maar de laatste weken moest ik soms ineens huilen, besefte ik eigenlijk dat ik me alleen maar ongelukkiger voelde. 
Mijn dagen in Leuven werden steeds verdrietiger, ik werd heel onzeker en deed niets anders dan piekeren. 
Het botste te veel met de ouders van de kinderen. Ik kon bij het gezin weinig goed doen, kreeg van alles de schuld en voelde me alleen, als een soort Assepoester. Een poetsend meisje in een kil kasteel van een huis.

Ik verlangde naar vertrouwde mensen om me heen. Naar warmte van familie,mijn lieve vriendje, en naar zorgeloosheid. Naar huis.  

 Vorige week pakte ik al mijn spulletjes uit mijn kamer in Leuven in, de grote zolderkamer werd leger en leger.
Bloemen van de afgelopen zomer, in lege flesjes wijn vol zomerherinneringen. Waterverf en knipwerkjes die ik maakte tijdens mijn middagen alleen,en dagboeken die ik vol schreef. Alle herinneringen kwamen langs.

Ik tekende bij de gemeente mijn handtekening, onder een brief waar in staat dat ik niet langer Belg ben, en voor de kinderen tekende ik een grote olifant, waaronder ik schreef dat ik blij ben dat ik op ze mocht passen. We dansten voor de allerlaatste keer op de 'rock for children' muziek die we dag in dag uit hebben geluisterd dit afgelopen half jaar.

Op donderdagavond zat ik in een heel klein hoekje in mijn kamer op de grond op het kleed, met alleen nog maar mijn dagboek en een mandarijntje. Een beetje verward en vooral opgelucht keek ik om me heen. Ik draaide nog wat rondjes door de leegte en klom voor het laatst het houten trappetje op naar mijn bed. Slapen lukte niet en ik luisterde nog eindeloos lang naar de storm. De volgende dag zou ik verlost zijn, komt mama me halen en hoef ik nooit meer terug te komen!











Deze dagen weer in Nederland pakte ik alles weer uit, knuffel ik heel de dag door de aller zoetste Vlier en Sinne, en zing ik door het huis. Babbel ik met mama, logeer ik met mijn lieve vriendin wies en maak ik weer mooie ontbijtjes voor mezelf. 

Afgelopen zondag maakte ik kennis met een nieuw au pair gezin, ze wonen vlakbij zee in een heel gezellig huis. En hebben drie lieve kindjes.
We dronken een kop thee en het voelde meteen goed, de volgende dag belden ze dat ze met me door willen gaan!
Ik neem nog een maandje alle rust thuis, en begin dan, in januari vol goede moed aan een nieuwe avontuur!


About Post Author

Morbi leo risus, porta ac consectetur ac, vestibulum at eros. Fusce dapibus, tellus ac cursus commodo, tortor mauris condimentum nibh, ut fermentum massa justo sit amet risus.

You may also like

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Mogelijk gemaakt door Blogger.

Damianne Langedijk

Damianne Langedijk
photo by jade vranken ©

Over mij

Mijn naam is Damianne. Aan de hand van mijn lieve meneer zonneglimpjes huppel ik door de dagen. Ik ben een negentienjarig meisje dat erop los fotografeert, danst, droomt, tekent en creëert en heel veel nadenkt. Ik omarm de wereld met al het moois in haar. Want weet je? zonneglimpjes zijn overal, als je maar goed om je heen kijkt.