/
1 Comments
Toen we zaterdagmorgen naar Groningen treinden, droomde ik weg bij de mooie herfstvelden, bossen en de meren die voorbij flitsten vlak nadat we de stad uitreden. Het leek net een sprookjeswoud en het gekke is: ik was een beetje vergeten dat je er natuurlijk ook gewoon doorheen kunt lopen, dat ook deze plek gewoon een stukje wereld is dat voor iedereen is, dus ook voor mij en voor ieder ander.
Ik kreeg plotseling kriebels van enthousiasme en wilde ik het liefste meteen uitstappen.

Nu bedenk ik dat ik dit wel vaker heb: soms vergeet ik de simpelste dingen ineens, dat is een beetje gek maar ook eigenlijk wel heel fijn: zo blijf je namelijk altijd genieten. Ontdek je steeds opnieuw. Ik heb het soms zelfs bij een kopje thee. Dan denk ik plots hé maar ik kan natuurlijk ook gewoon een theetje maken, (een seconde ervoor was ik me even niet meer bewust van dat kopjes thee bestonden) Ben ik nou een beetje gek of hebben jullie dit ook wel eens?

De proefwerkweek is voor mij nu over, en vandaag had ik een vrije dag. Toen ik al om half zeven wakker werd wist ik het meteen: ik ga naar de mooie plek vandaag! Het fijne was: ik herkende mezelf weer in mijn enthousiasme. Want eigenlijk is het me de laatste tijd een beetje te veel om heel eerlijk te zijn: mijn nieuwe school is helemaal niet prettig en ik mis het oude vrije schooltje en de liefde laat me keer op keer weer zo naar voelen. (Zo ook gisteren) (Oh en ik geloof echt dat ik gewoon niet gemaakt ben voor het liefhebben van meneren. Hoe kan het namelijk anders elke keer zo gaan?)

Na een paar yoga oefeningen, goedemorgen knuffeltjes met het katje en een warme douche stapte ik op mijn fiets.




Maar terwijl er een mooi amandelbruin veldmuisje haastig maar ook vrolijk door het gras sprong, wist ik het zeker: er is genoeg ander moois overal.

Zolang je maar kijkt, je verwondert, geniet,
en blijft kijken.

 

 




About Post Author

Morbi leo risus, porta ac consectetur ac, vestibulum at eros. Fusce dapibus, tellus ac cursus commodo, tortor mauris condimentum nibh, ut fermentum massa justo sit amet risus.

You may also like

1 opmerking:

Unknown zei

dagdag damianne, ik vraag me al een tijdje af hoe je nou die foto's van jezelf maakt als je in je eentje bent. heb je dan een camera op een standaard? of zijn de foto's van een andere keer? alvast bedankt :)
knuffels!

9 juni 2015 om 19:18

Een reactie posten

Mogelijk gemaakt door Blogger.

Damianne Langedijk

Damianne Langedijk
photo by jade vranken ©

Over mij

Mijn naam is Damianne. Aan de hand van mijn lieve meneer zonneglimpjes huppel ik door de dagen. Ik ben een negentienjarig meisje dat erop los fotografeert, danst, droomt, tekent en creëert en heel veel nadenkt. Ik omarm de wereld met al het moois in haar. Want weet je? zonneglimpjes zijn overal, als je maar goed om je heen kijkt.