/
0 Comments

Het meisje en de witte rozenstruik. Mama maakte dit portret van mij vanmiddag in het bos toen we onverwacht bij dit prachtige stukje natuur terechtkwamen. Ik plukte zoveel roosjes als ik kon, en nam ze mee in mijn jurk waar ik een buideltje van had gemaakt. In mijn hoofd maakte ik al lijstjes met aan wie ik ze wilde geven.

Mijn moeder heeft een broer die ik nog nooit in mijn hele leven heb ontmoet, ik vind het een beetje griezelig maar ook stiekem wel interessant om hem te ontmoeten. Voor mijn gevoel ben ik er gewoon nog niet helemaal klaar voor. Als tussenstap pluk ik steeds bosjes bloemen voor hem die mama dan meeneemt als ze naar hem toe gaat. Een briefje erbij met dat ik een angsthaasje ben maar dat het vanzelf wel komt.
Op de jongen waar ik verliefd was heb ik een paar keer veldbloemen en klaprozen op zijn stoep gelegd, zelf nam ik vliegensvlug de benen...
En nu ik terugdenk aan vroeger, toen ik nog heel heel erg verlegen was, maakte ik via de bloemen contact als er mensen op bezoek kwamen. Dan liet ik ze zien en vertelde ik er over want dat vond ik minder eng dan dat we het over mij zelf moesten hebben.

Sinne is van de trap gevallen, maar poezen komen wonder boven wonder echt altijd op hun pootjes terecht. Ze was in een hoekje gekropen van de schrik maar toen ik haar vond en lieve woordjes influisterde begon ze al heel gauw weer te spinnen. Nu ga ik een kopje chai latte drinken, en weer verder met mijn waterverfjes (want oh ik ben zo leuk aan het water verven!)
Geniet van de zondagavond lieve bloglezers!


You may also like

Geen opmerkingen:

Mogelijk gemaakt door Blogger.