Het was een koude zaterdagavond in februari. Hij zocht de mooiste houtjes uit voor het vuur, ik stond in het kleine keukentje groenten te snijden, te proeven of de kaasfondue al goed was, deed er scheutjes van mijn wijn bij en dansde een beetje op de jazz muziek die we luisterden.   Als je de bestekla wilde open doen vloog hij er steeds uit, en de deur kon niet helemaal dicht. Als je dat probeerde ging ons hele huisje heen en weer. Ik voelde me gelukkig, verheugde me op zijn lach als hij mijn cadeautjes uit zou pakken.
We vierden onze verjaardagen dit keer in het fijne woonwagentje van Hillegonda.
Hillegonda had hele mooie rode emaillen potjes en pannetjes en je kon vanuit het keukentje eindeloos ver over de weilanden turen.

Het was een verliefde avond vol cadeautjes, wijn en kaarslicht. Een lampjesslinger boven ons bed en verder was er geen licht.
Als je moest plassen moest je door de kou naar de stal, proberen van tegel naar tegel te springen en niet in de blubsie.

Hij vertelde me keer op keer hoe blij hij was met zijn autorijhandschoentjes, het shirtje van de Sissy boy in een hele mooie olijfgroene kleur en het mooie handgemaakte mesje dat ik hem gaf.
Ik kreeg van hem een prachtige gietijzeren theepot, een okergeel winterjasje, en de zeilbootjes mobiele die ik al zo lang zo mooi vond!
We hadden geen tijdsbesef, gingen vroeg naar bed hoewel het al als middernacht voelde. We kropen nog dichter tegen elkaar aan dan anders, de nachten zijn ijskoud als het haardvuurtje uit is gegaan.

 

Ik krulde mij op in de dekens toen we wakker werden en keek toe hoe hij ons huisje weer verwarmt, het vuur weer aanmaakte.
De waterkoker kon niet dicht. Je moest de deksel vasthouden als je water wilde koken. Dat vergat ik en we proestten het uit: er ontstond een grote wolk in ons kleine huisje, al het theewater was verdampt!





 

Het was bijzonder fijn, ik wens dat we deze traditie voor altijd blijven doen. Samen cadeautjes uitpakken bij kaarslicht, 'in een hutje op de hei.' 
We rijden het liefst niet langs snelwegen maar door de kleine oude dorpjes.
De reis vinden we stiekem soms nog leuker dan de eindbestemming.
Schapen,vogelzwermen en heel erg koude wind, zijn hand in mijn nieuwe want.

Gisteren hielden we ons eerste echte koude winteravontuur!









Met mijn koffer, een doos poezenbrokjes en het rode katertje in een mandje vlieg ik van het een na het andere adresje, vertel ik mijn verhaal wel meerdere keren op een dag bij verschillende kopjes thee. 


Ik woon van de ene dag op de andere niet meer thuis bij mijn moeder en wil het ook niet meer. Voel me liever even een vrij vogeltje.
Kleine Vlier geniet en spint heel tevreden. We hebben elkaar. 

Eergisteren maakte hij z'n eerste treinreis, keek hij verbaasd door het raam vanuit zijn mandje naar hoe de wereld voorbij vloog. Misschien moet ik voor hem maar gauw een OV treinkaart aanschaffen. Of reizen poezen gratis?

Hij rende en speelde daarna in een schildersatelier, stal stukken appeltaart van de borden en nu logeren we samen bij papa op de zolderkamer waar het heel hard waait. 

Vanmorgen fotografeerde ik Vlier en mijn vader mij. 
Er is veel gebeurd deze dagen, ik denk veel na, en toch merk ik dat ik nog helemaal geen tijd heb gehad om écht te verwerken, na te denken en te beseffen. Maar dat komt wel. Voor nu is het goed. 

















Grote veranderingen, ervaringen die plotseling stoppen en nieuwe avonturen die weer gaan beginnen. 

Een avontuur ver buiten de deur, wonen in een ander land. Het was dan wel in ons buurland België, waar ik het afgelopen half jaar au pair meisje was, maar ik was er toch zo ver weg van alles. 
Ik hoorde van verschillende mensen dat ze het zo goed vonden hoe ik het deed en volhoud, en begreep aan het begin niet zo goed wat ze bedoelden.
Ik praatte mezelf aan dat ik het best kon, alleen zijn. Het nog makkelijk een half jaar vol zou houden bij het au pair gezin.  

Maar de laatste weken moest ik soms ineens huilen, besefte ik eigenlijk dat ik me alleen maar ongelukkiger voelde. 
Mijn dagen in Leuven werden steeds verdrietiger, ik werd heel onzeker en deed niets anders dan piekeren. 
Het botste te veel met de ouders van de kinderen. Ik kon bij het gezin weinig goed doen, kreeg van alles de schuld en voelde me alleen, als een soort Assepoester. Een poetsend meisje in een kil kasteel van een huis.

Ik verlangde naar vertrouwde mensen om me heen. Naar warmte van familie,mijn lieve vriendje, en naar zorgeloosheid. Naar huis.  

 Vorige week pakte ik al mijn spulletjes uit mijn kamer in Leuven in, de grote zolderkamer werd leger en leger.
Bloemen van de afgelopen zomer, in lege flesjes wijn vol zomerherinneringen. Waterverf en knipwerkjes die ik maakte tijdens mijn middagen alleen,en dagboeken die ik vol schreef. Alle herinneringen kwamen langs.

Ik tekende bij de gemeente mijn handtekening, onder een brief waar in staat dat ik niet langer Belg ben, en voor de kinderen tekende ik een grote olifant, waaronder ik schreef dat ik blij ben dat ik op ze mocht passen. We dansten voor de allerlaatste keer op de 'rock for children' muziek die we dag in dag uit hebben geluisterd dit afgelopen half jaar.

Op donderdagavond zat ik in een heel klein hoekje in mijn kamer op de grond op het kleed, met alleen nog maar mijn dagboek en een mandarijntje. Een beetje verward en vooral opgelucht keek ik om me heen. Ik draaide nog wat rondjes door de leegte en klom voor het laatst het houten trappetje op naar mijn bed. Slapen lukte niet en ik luisterde nog eindeloos lang naar de storm. De volgende dag zou ik verlost zijn, komt mama me halen en hoef ik nooit meer terug te komen!











Deze dagen weer in Nederland pakte ik alles weer uit, knuffel ik heel de dag door de aller zoetste Vlier en Sinne, en zing ik door het huis. Babbel ik met mama, logeer ik met mijn lieve vriendin wies en maak ik weer mooie ontbijtjes voor mezelf. 

Afgelopen zondag maakte ik kennis met een nieuw au pair gezin, ze wonen vlakbij zee in een heel gezellig huis. En hebben drie lieve kindjes.
We dronken een kop thee en het voelde meteen goed, de volgende dag belden ze dat ze met me door willen gaan!
Ik neem nog een maandje alle rust thuis, en begin dan, in januari vol goede moed aan een nieuwe avontuur!
Mogelijk gemaakt door Blogger.

Damianne Langedijk

Damianne Langedijk
photo by jade vranken ©

Over mij

Mijn naam is Damianne. Aan de hand van mijn lieve meneer zonneglimpjes huppel ik door de dagen. Ik ben een negentienjarig meisje dat erop los fotografeert, danst, droomt, tekent en creëert en heel veel nadenkt. Ik omarm de wereld met al het moois in haar. Want weet je? zonneglimpjes zijn overal, als je maar goed om je heen kijkt.